Rodzina puszczyków w miejskim parku

Trochę ponad tydzień temu, a dokładnie w nocy z 23 na 24 marca, była Noc Sów. Jest to wydarzenie edukacyjne poświęcone tym ptakom i jedyna taka noc w roku. Organizowane są są wtedy wycieczki mające na celu wabienie sów oraz zajęcia edukacyjne dla tych, którzy chcą czegoś dowiedzieć o tych stworzeniach.

Nigdy wcześniej nie byłam na takim wydarzeniu, ale w tym roku dowiedziałam się o nim wcześniej i udało mi się zaklepać miejsce na wycieczkę z Uniwersytetem Łódzkim. Najpierw był wykład o sowach, a potem pojechaliśmy na nocne obserwacje do miejskiego lasu. Po jakichś 40 minutach wabienia puszczyków za pomocą nagrania puszczanego z głośnika, w końcu usłyszeliśmy jednego osobnika. Oprócz tego zwabiły się też dziki, które dreptały w krzakach niedaleko nas i nieźle hałasowały.

Ale nie o tym miał być ten post, ale o rodzinie puszczyków, która jako dom wybrała sobie miejski park niedaleko mnie. Dowiedziałam się o tym podczas tej nocnej wycieczki i nie zamierzałam zmarnować takiej okazji. Para puszczyków już rok temu miała młode, w tym samym miejscu, ale wtedy nie udało mi się ich znaleźć. W tym roku, gdy tylko usłyszałam, że małe sówki znów siedzą na gałęziach w ciągu dnia, ruszyłam w weekend rano z aparatem do parku, mając nadzieję na odrobinę szczęścia.

Tym razem mi się udało. Około 40 minut spędziłam na chodzenie w kółko po okolicy, gdzie małe puszczyki miały wypoczywać. W końcu je znalazłam - siedziały na modrzewiu.

Tutaj sesja dość ciekawych ekspresji zaspanego puszczyka. Jeden (po prawej stronie) jest odmiany brązowej, a drugi szarej. Puszczyk zwyczajny, Strix aluco, to gatunek który występuje w tych dwóch wariantach kolorystycznych.

Trzy niewielkie kulki piór nie za bardzo ze mną współpracowały, bo wolały wygrzewać się na słońcu niż dla mnie pozować. Na dodatek siedziały dość wysoko, a gęstwina gałązek skutecznie je zasłaniała.

Po nieprzespanej nocy...

Trzeci maluch siedział dalej od swojego rodzeństwa.

Zechciał nawet zwrócić swój łepek w moją stronę. Łaskawca.

Puszczyki to sowy które mają całkowicie ciemne oczy, bo są aktywne głównie nocą. Sowy, które mają jasne tęczówki (jak np. pójdźka) są również aktywne w dzień.

To była bardzo ciepła i słoneczna sobota, a park był oblegany przez spacerujących. Puszczyki wybrały sobie bardziej zaciszne miejsce na obrzeżach parku, z dala od głównych, zatłoczonych ścieżek.

Nie chciały spojrzeć w stronę aparatu...

Oprócz uroczych puszczyków nad moją głową usiadł kowalik i dość głośno dawał wszystkim znać o swojej obecności.

Następnego dnia jeszcze raz pojechałam z siostrą do parku, mając nadzieję, że zobaczymy dorosłego osobnika. Młode sowy siedziały na drzewie obok tego, na którym odpoczywały dnia poprzedniego. Zaś parę gałązek wyżej siedział dumny dorosły puszczyk o brązowym ubarwieniu!

Też sobie wybrał dobre miejsce! Akurat tak, aby być zasłanianym przez jedną gałązkę. Maluchy były jeszcze bardziej zaspane niż w sobotę i tego dnia mnie zupełnie zlały, udając, że mnie nie widzą.

Za to kwiczoły i sikorki były naprawdę głośno.